dinsdag 28 augustus.

Een prachtige zomer-zonnige dag-morgen. Stil, rustgevend stil, alsof nooit mensenklank hier klinken zal, alsof nooit mensenvoet hier lopen zal, zo verheven eenzaam ligt 'Rutgers' dennenbos te wachten, de dingen die komen zullen.
Eenzaam, verloren tussen de uigestrekte dennebossen, ligt dit stukje prachtige natuur, haast onvindbaar achter een open vlakte, een weinig ten noorden van de "Cultuurweg", die Oldebroekse dennen scheidt van Oldebroekse heide, uitgestrekte heide langs de zijden van de "Woldberg", die zo straks weer geuren zal, en kleuren zal in paarse schoonheid.

En toch zullen straks deze streken weerklinken van blijde kinderlach en waar anders slechts twee cultuurgeluiden de natuurstilte onsympathiek verbreken: treinlawaai uit het noorden en kanongebulder uit het rijksschietterrein ten zuiden, symbolen van het voortijlende, elkander vermoordende grote mensen leven. Maar straks zullen ze komen de kinderscharen, een paar honderd, met hun leiders, ouders, vrienden, buren, belangstellenden, nieuwsgierigen, die allen tesamen, nu al vele jaren lang, telken jare opnieuw zo'n prettig zomerfeest der zondagscholen vieren.
Ze komen de kinderen in de morgenuren, kinderen uit de bossen en kinderen van de zeekant, kinderen van het land en kinderen uit de polder, kinderen uit "rode" en uit zwaar orthodoxe, uit liberale en uit evangelische gezinnen, uitgaande van, of in enigerlei verband staande tot de Evangelisatiekring "Luctor et emergo' te Oldebroek, die eigenaardige organisatie, zonder hoofd of leiding, die haar velerlei arbeid verricht ziet, door hen wier hart gewillig is om te doen wat de hand vindt om te doen, zonder enigerlei beloning, dan te mogen meehelpen aan de opbouw van het komende Godsrijk.
Ook deze dag zonder programma of plan, mogelijk gemaakt door blijde gevers, willige harten, rappe handen en Gods glimlach in het beeld van stralende zonneschijn over deze aarde, heeft vele kinderharten blij en dankbaar gestemd, naar we hopen en vertrouwen, ook jegens God, waartoe, waarschijnlijk ook wel het woord van de tot ons overgekomen vriend uit het bestuur der N.Z.V, -Nederlandsche Zondagschool Vereniging- zal hebben meegewerkt.

Gisteren hebben sterke mannen reeds het stille bos doen weerklinken van mensenbedrijvigheid. Spelvoorwerpen, zowel voor de enkeling als voor de velen, zijn in gereedheid gebracht, wipplanken, schommels klein en groot en een massaschommel, draaimolen, glijbaan, gemaakt langs een wel 7 meter hoge natuurlijke helling en een luchtspoor. Na afloop van de dag of de volgende, zullen die mannen deze dingen weer afbreken en opbergen tot volgend jaar.

In een haast in letterlijke zin stampvolle vrachtauto, zijn zojuist veel kinderen, waarvan sommige wel 3 a 4 uur verwijderd wonen, aangekomen en de stilte van 't bos is voor deze dag voorgoed verdwenen. Aan de rand der vlakte, juist nog verscholen onder de dennen, staat een eenvoudig houten gebouwtje, het centrale punt van het feest. Op een meegebracht fornuisje is iemand al heel spoedig aan het chocolade koken en zal die dag ook wel voor niet veel anders tijd kunnen vinden. Door anderen wordt ranja klaar gemaakt, en enkele meisjes openen op enkele planken een winkel in zoetigheid en aanverwante waren, alles voor "centen" prijzen. Brood en chocolade en ranja krijgen de kinderen gratis heel de dag, maar snoepgoed moeten ze kopen.

Hier omheen is een grote eetzaal, bevloerd met mos, overdekt en beschaduwd door een dak van dennennaalden en wanden van dennestammen. Ergens daarin staat een orgeltje, dat ook de verzamelplaats is van zangers en muzikanten. Al dadelijk met het komen zijn de kinderen de bos ingegaan om te spelen en het is een mooi gezicht, die levendige blije kinderschaar hier en ginds en overal door de bos verspreid. Enige tijd later klinkt door het bos het hoornsignaal 'verzamelen' en trekken velen zich samen tot een eenheid van etende en zingende jonge mensen, zoals een bijentros zich verzameld die gaat zwermen.
Een klein maar mooi muziekkorpsje speelt marsen en liederen. Een der oudere zondagschoolonderwijzers neemt een ogenblik de leiding op zich, laat enkele liederen zingen, waarna over deze Gods zegen wordt gevraagd. Zo wisselt het telkens af deze dag, spel, zang van een zangkoor, dat mooi met eerbied, liederen zingt van heimwee naar nog schoner oord, samen zingen, muziek, eten.

En als dan 's middags vooral ook veel volwassenen zijn gekomen, kan men ze nu zien spelen met de kleinen, of rustig neerzittend, maar in ieder geval, diep genietend van eenvoudige, schuldeloze blijheid van zichzelf en anderen, die God en mensen eren kan.

't Is een dag van arbeid en rust, deze feestdag, maar bovenal van blijdschap en dank.

H. van Boven